Niet meer...

Landgenoten!

Twee weken geleden begon de terug reis naar Nederland! De tijd gaat toch weer snel hè. Ik doe nog even terug blikken naar de laatste dagen in Orlando.

We waren allemaal begonnen met inpakken. Bij de een ging dat wat moeizamer dan de ander. We waren maandagavond begonnen en het was één grote puinhoop in ons appartement. De Koreanen die hadden echt een super grote doos gekocht waarin ze alle spullen stopten wat niet mee kon in 2 grote koffers. Van de Japanners had alleen Mai een extra koffer gekocht. Ikumi en Hotori hebben alles in hun eigen koffer gekregen. Ze hadden echt achterlijk veel knuffels gekocht in Disney en de helft van de koffer van Ikumi was al gevuld met kuffels. Daarnaast kwamen nog tassen, kleren, schoenen etc. Met z’n tweeën hebben we de koffer dicht gekregen.
Ik zelf had ook het een en het ander in te pakken. Aangezien ik niet echt veel Disney spullen gekocht heb, waren die souvenirs geen probleem. Maar nou hadden wij echt een hele leuke outlet vlakbij zitten met enorm leuke winkels en zeer goedkoop vergeleken met Nederland! Het was wel heel gezellig het inpakken en elkaar helpen.

Dinsdagochtend hebben we wat verder ingepakt en ondertussen wat schoongemaakt, voor zover het kon. Daarna ben ik ’s middags naar Hollywood Studios gegaan. Hier wilde ik graag nog op de foto met Big Hero 6. Dit is een nieuwe film is in begin november uitgekomen en is een leuke film en al zeer populair ook. (deze film komt in Nederland pas 11 februari uit) Daarna ben ik een beetje door Hollywood Studios gelopen en wat ik nog wilde doen, heb ik gedaan. De meeste attracties had ik al gedaan dus ik ben maar met verschillende characters op de foto gegaan, Mickey de tovenaar, Ingredibles, Big Hero 6, Phineas and Ferb, & Cars. Daarna had ik nog tijd voor de Frozen sing-a-long show. Dit was super grappig. Iedereen mocht uit volle borst met de liedjes meezingen en die kinderen maar ook sommige ouders gingen helemaal los. Als laatste ben ik nog bij de Muppetshow geweest. Het was toen 19:00 uur en we zouden 19:30 uur afspreken in Magic Kingdom met de groep. Nou is het een kwartier rijden vanaf het moment dat de bus vertrekt met gasten naar Magic Kingdom. Ik had me alleen even niet gerealiseerd dat natuurlijk alleen Magic Kingdom nog tot zo laat open bleef en Hollywood Studios dicht ging om 19:00 uur dus iedereen met volle moed naar de bussen liepen om de bus naar Magic Kingdom te nemen. Kom je daar aan, zie je een rij staan van zeker 3 of 4 bussen. Elke 20minuten komt er een bus. Dus even rekenen… Ik zou er ongeveer een uur over doen om in Magic Kingdom aan te komen. Mmm… dat ging hem niet worden. Toen heb ik een aantal meiden die ver in de rij stonden al en toen de bus er kwam ben ik er snel bij gaan staan, want iedereen lette toch op de bus en niet op mij toen. En zo zat ik in de bus en was ik precies half 8 onder de Kerstboom in Magic Kingdom!

Om 8uur hebben we voor de aller aller laatste keer gezamenlijk de show ‘Whishes’ gezien. Daarna ben ik snel mijn kleding gaan inleveren en mijn evaluatie opgehaald bij mijn manager (welke prima was en hij niks op aan te merken had) en als laatste hebben we nog wat souvenirs ingeslagen in Emporium natuurlijk!
Hierna hebben we de bus genomen naar Disney Down Town. Een aantal van ons moesten de laatste dag nog werken dus spraken we voor de laatste keer echt gezamenlijk af rond een uur of half 11 bij een restaurant. Hier nog snel een vette hamburger naar binnen gewerkt en toen ging iedereen weer verder met inpakken.

We moesten om 11 uur in de ochtend uitchecken. Het was een uur of 1 toen ik thuis was. Iedereen kwam tegelijkertijd thuis en we zijn met z’n allen een nachtje gaan doorhalen, want het huis moest leeg en schoon! Wat een troep kan een mens hebben zeg! Dat is echt ongelofelijk! En dan heb je er maar 6 maanden gewoond hè! Maar goed de Japanners moesten om 6 uur ’s ochtends ook de deur uit om hun vliegtuig te halen die om 8 uur ging. Die hadden ook echt heel veel rotzooi bij zich. Mai had een extra koffer gekocht, maar zelfs daar paste niet alles in. Ze had 2 koffers, 2 handbagages en nog 2 tassen. Ik zeg je weet dat die 2 tassen niet mee mogen he? Ja nee ik ga ervoor betalen hoor, zei ze. Het mooie was nog dat ik gevraagd werd om de koffers naar beneden moest tillen van hun, want ja ik was de grootste in huis (en sterkste). Die Japanners waren bijna net zo groot als hun eigen koffer was. Na een hoop koffers en tassen naar beneden getild te hebben, gingen we even afscheid nemen. Vervolgens zijn de Koreanen en ik verder gaan opruimen.
Rond een uur of half 10 ben ik mijn certificaat gaan ophalen van CMU. CMU is die universiteit waar ik bij aangesloten was om het Disney College Program te volgen. Na elke maand een huiswerk opdracht te moeten maken en daarvoor weer punten te krijgen, ben ik dan ook daarvoor geslaagd. Dus weer een certificaat erbij! Ik kwam Sandra daar tegen en we verwachtten rond half 11/11uur klaar te zijn. Daarna zouden we een taxi regelen om naar het vliegveld te gaan.

Om half 11 was ik zo goed als klaar en ik stuurde Sandra een berichtje dat ik nog een kwartiertje nodig had om het laatste schoon te maken en hoever zij al was. Ze zegt ik heb nog veel meer tijd nodig! Nadat ik klaar was ging ik naar haar appartement en tsjaa, die had nog heeeeel wat meer tijd nodig. Snel een beetje geholpen met opruimen en alles en toen zijn we om half 1 onze Blue ID (Disney pasje), Housing ID (om het terrein van Vista Way mee op te komen) en de sleutel (van het appartement) gaan inleveren. We hebben snel een goedkoop taxibedrijf gebeld. Dit is Uber, dat is in Nederland verboden geworden, maar het werkt precies hetzelfde als een gewoon taxibedrijf het enige verschil is, is dat je nu in een auto zit van een persoon zelf. Deze mensen zijn ook allemaal gekeurd of ze kunnen rijden enzo, het is alleen dat ze in hun eigen auto jou van A naar B rijden. Plus.. het is een heel stuk goedkoper! Wij waren naar het vliegveld gebracht voor ongeveer 20 dollar, terwijl een gewone taxi 60 dollar is. Sandra die kneep hem ondertussen wel een beetje in de auto, want we vertrokken 10 over half 1 uit Vista Way, het is ongeveer 20 minuutjes rijden naar het vliegveld, maar haar vlucht ging 5 over 2. Toen we aankwamen om 1 uur op het vliegveld, zijn we snel naar binnen gerend om in te checken en de koffers in te leveren. Ik heb snel nog even mijn koffer op de weegschaal gegooid, maar die weegschaal stond in LBS. Ja daar snapte ik nog steeds niet veel van. Nou stond er ook een stand op voor kilo’s. Dus ik vraag die vrouw daar van goh hoe zet ik hem op kilo’s? Dus ze loopt mee, ja je koffer is te zwaar. Ja dat zag ik ook al, zei ik. Hij mag 50 LBS zijn en jij hebt 55. Die vrouw was echt niet de slimste en ze bleef het herhalen. Zeg jahaa ik weet dat ie dat mag zijn, maar ik heb geen idee hoeveel kilo’s dat is. Ja dat weet ik ook niet, zegt ze. Ik zeg maar er staat een kilo stand op ziet u, waar zit die knop, weet u dat? Je kan ook in Engelse ponden rekenen, zei ze zo. Ik zeg daar heb ik ook geen verstand van. En ze bleef het herhalen en ik zeg op een gegeven moment beetje geïrriteerd, ik weet niks van LBS en Engelse ponden want ik moet KILO’S hebben!!!! Weet u waar die knop zit??? Nee dat weet ik ook niet zegt ze. Zeg dank u wel, daar vroeg ik heel de tijd naar. Ondertussen tikt de tijd door en uiteindelijk riep ze me terug toen ik wegliep, want ze wist opeens hoe het moest. Dus ik mijn koffer erop gegooid en ik had 1,1 kilo teveel in mijn koffer. Snel wat dingen eruit gehaald want 1,1 kilo is gelukkig niet zoveel, en deze spullen bij Sandra erin gestopt. Zij had namelijk toch al 30 kilo in haar koffer en moest sowieso bij betalen. Het ging niet per kilo, maar of je nou 100 gram overgewicht had of 8 kilo overgewicht, je moest $100,- betalen. Sandra heeft daarna snel ingecheckt en is er meteen vandoor gegaan. Lucinda, Thijs en ik vlogen pas om 16:00 uur. Op het vliegveld in Orlando is het allemaal selfservice het inchecken. Dus ik heb ons 3e ingecheckt en daarna gooi je je koffer op de band en moet je wachten op controle. Er lopen daar wat grondstewards en stewardessen rond en als je koffer 50 LBS is dan plakken ze er een label omheen waar je naar toe moet en gooien ze hem op de band erachter. Omdat het zo druk was duurde het super lang voordat onze koffers gelabeld werden. Nou was mijn koffer 49 LBS toen ik hem erop gooide, maar ik denk dat ik er een keer tegen aan stootte want opeens stond hij op 40 LBS. Dus ik wat uit mijn rugzak nog in de koffer erbij gestopt en het mooie was dat ik nog wel wat erin had gestopt, maar dat hij opeens uit het niet terug sprong naar 39 LBS (17,7 kilo) Dus ik er nog wat bijgedaan en toen kwam de grondstewardess eraan met de labels. Ze kijkt zo naar het schermpje, 39 LBS, okee die is goed. Ze doet de label eromheen en wil hem optillen en op de band gooien en je zag aan haar dat hij toch zwaarder is dan 39 LBS! Hahaha! Daarna snel Lucinda en Thijs hun koffer gelabeld en ingeleverd en we waren klaar om door de douane te gaan. In Amerika is dat nog ergere ellende dan in Nederland want je moet per se je schoenen ook uit doen. Sta je daar te hannesen met je koffertje, (te grote) tas en schoenen. Daarbij moet ook nog alle elektronica uit je tas. Je gameboy, je laptop, je telefoon, je Ipod, je Ipod speaker, je camera… noem het maar op! En dan moet je laptop weer in een aparte bak, gescheiden van de rest. Ondertussen vergeet je je zonnebril die nog op je hoofd staat. Kortom.. een ramp!!

Nadat alles goed gekeurd is en je alles weer netjes ingepakt hebt en je schoenen aan hebt, mochten we met de monorail naar de andere kant van het vliegveld waar alle vliegtuigen staan. Hier hebben zijn we in een lekkere stoel geploft en hebben we ons klein geld opgemaakt bij de Burger King. Van te voren precies tot op de cent uitgeteld. Bij de caissières konden er niet om lachen dat wij aankwamen met 60 pennies en de rest ook allemaal met 5 of 10 centjes. Achja dat scheelde weer een kilo aan kleingeld in onze tas!

Voor we konden boarden werd er omgeroepen of er 1,2 of 3 personen wilden wisselen met een familie die bij de nooduitgang in het vliegtuig zou zitten. Nooduitgang betekent meer beenruimte, meer beenruimte betekent… WIJ WILLEN RUILEN!!! :D Lucinda en ik naar de balie gehaast en gezegd dat wij wel wilden ruilen met die familie. Zo gezegd, zo gedaan! Helaas was dit alleen voor de korte vlucht van 2 uur en 40 minuten naar Detroit toe, maar ach, beter iets dan niets!
In het vliegtuig naar Detroit toe was ik voor het opstijgen al in slaap gevallen. Na 1,5 uur werd ik wakker en ik heb mezelf toen wakker gehouden met een spelletje te spelen. Ik moest namelijk nog 7 uur naar Nederland vliegen en ik had geen zin om dat 7 uur klaar wakker te doen. In Detroit aangekomen, stapten we het vliegtuig uit in ons hemdje, maar koud!!! Het was daar namelijk – 15 graden Celsius!

Na 2,5 uur gewacht te hebben, konden we boarden en we zouden dan om 21:46 uur vertrekken richting Nederland! We waren allemaal nog steeds moe en toen we in het vliegtuig zaten en we begonnen met taxiën, was het weer tijd om de oogjes dicht te doen. Toen ik om half 11 wakker werd en ik uit het raam keek, zag ik het vliegveld nog steeds. Dus ik denk, heb ik dan zo kort geslapen? Maar mijn horloge gaf toch half 11 aan. Dus ik kijk Thijs en Lucinda aan die met een verveeld gezicht naar hun tv scherm zaten te staren en ik vraag, waarom zijn we nog niet weg? Op het moment dat we klaar stonden om op te gaan stijgen, was er een man opgestaan en die had gezegd dat hij zich echt te beroerd voelde om te vliegen helemaal naar Nederland. Dus het vliegtuig moest terug naar de gate. Uiteraard moet ook de man zijn bagage uit het ruim gehaald worden. Maar dit is niet alles, er moet verder een hoop papierwerk afgehandeld worden en zolang dat niet in orde is, mag het vliegtuig nog niet vertrekken. Uiteindelijk vertrokken we 10 over half 12, dus bijna 2 uur later dan gepland, naar Nederland.

In het vliegtuig was het prima vol te houden, het scheelt veel wanneer je te weinig slaap hebt gehad. Dus ik heb lekker liggen tukken en af en toe Patience gespeeld en met moeite een film afgekeken. Lucinda en ik waren super goed in Patience en hebben de hoogste score van het vliegtuig behaald! Jaja, onze namen staan in de High Scores lijst van Patience! Om 12:35 uur Nederlandse tijd, kwamen we aan op Schiphol, veilig en wel. Van 27 graden in Orlando, gingen we naar -15 in Detroit met uiteindelijk in 7 graden in Nederland aan te komen. Verder waren we zo door de douane heen en de koffers waren er ook super snel. Dus dat was top! En toen was het moment daar dat je door de deuren komt en je familie en vrienden weer ziet. Stephanie en mijn moeder stonden met een mooi spandoek klaar en oma en papa speelden voor paparazzi. Van Lucinda en Thijs heb ik snel even afscheid genomen en daarna zijn we een lekkere Nederlandse tosti gaan eten.

HOME SWEET HOME

Niet meer...in niet waterdichte bussen zitten.
Niet meer...in een bus zitten waar het vriest omdat die airco op -20 staat.
Niet meer...pas om 10 uur 's avonds beginnen met werken.
Niet meer...pas om 6 uur 's ochtends van werk thuis komen.
Niet meer...3 kwartier onderweg zijn naar de supermarkt en daar vervolgens 2 uur rond dwalen omdat ie zo groot is.
Niet meer...hoeven klagen bij de Koreanen of ze hun zooi nou een keer willen opruimen.
Niet meer...sneeuwwitje voelen in je eigen appartement omdat je huisgenoten kaboutertjes zijn.
Niet meer...met tijdverschil te maken hebben als ik familie en vrienden wil spreken uit Nederland.
Niet meer...een raam hebben wat niet open mag
Niet meer…een raam hebben dat trilt doordat de bussen aan de zijkant van je appartement parkeren.
Niet meer...de stang met het douchegordijn terug moeten hangen als hij weer eens naar beneden komt omdat je huisgenoten er niet bij kunnen of niet snappen hoe het systeem werkt.
Niet meer...een huisgenootje hebben die om 5 uur 's nachts nog haar haar goed gaat staan föhnen en heel het huis wakker houdt ermee.
Niet meer...asociaal mogen rijden in het verkeer net als Amerikanen.
Niet meer...(letterlijk) 5 minuten voor een stoplicht moeten wachten voor het op groen springt.
Niet meer...auto's hoeven ontwijken als je de weg met groen licht oversteekt terwijl die van de auto's ook op groen springt.
Niet meer...een pad belopen wat 500m is, maar best 300m had kunnen zijn en wat ze denk ik aangelegd hebben toen ze dronken waren.
Niet meer...te hoeven stoppen voor een ZEBRAPAD omdat er een bord staat STOP FOR CARS! Echt waar, de logica is soms zo ver te zoeken in Amerika, ongelofelijk!
Niet meer...met Anna&Elsa in dezelfde breakroom zitten.
Niet meer...te maken hebben met stappen die je MOET volgen. Bij de kassa ligt een briefje, stap 1: groet de gast beleefd. Stap 2: vraag of diegene alles gevonden heeft. Stap 3: scan de producten. Stap 4: vraag hoe de dag van de gast is. Stap 5: vraag of de gast eventuele korting heeft. Stap 6: noem het totaalbedrag en laat de gast betalen. Stap 7: wens de gast nog een magical day!
Niet meer...mijn vieze handen aan m'n rok afvegen, want ik kan nu niet even meer een nieuwe halen bij costuming en anders ga ik ook nog super veel op m'n kop krijgen van m'n moeder. Mam, ik zal dit proberen weer even af te leren.
Niet meer...balen als ik mijn zonnebril vergeet. Die heb je hier veel vaker nodig dan in Nederland namelijk.
Niet meer...kunnen genieten van het lekkere weer in Orlando.
Niet meer...begroet worden met Hee Anna! Bij Cici's pizza. Ja ik ben daar vaste klant geweest hoor! De eerste keer dat ik er was konden ze Annelieke niet zeggen dus vanaf toen heette ik Anna en die naam heb ik maar aangehouden voor Amerikanen. Diegene die mij altijd hielp heet Elsa. Dus samen werden we Anna en Elsa genoemd.
Niet meer...bij de Dollar tree super leuke dingen kunnen kopen en alles voor maar 1 dollar! Die winkel is geniaal!
Niet meer...voor een tientje goed en lekker uiteten kunnen.
Niet meer...het appartement uitlopen en meteen een plons in het zwembad kunnen nemen.
Niet meer...geld kunnen uitgeven aan kleren, schoenen etc bij de outlet waar alles zo mega goedkoop is.
Niet meer...per se een auto nodig hebben om iets leuks te gaan doen.
Niet meer...raar op kijken van dikke mensen, want zulke dikke mensen als in Amerika hebben wij in Nederland niet.
Niet meer...te hoeven omreken naar euro's.

Niet meer… zoveel andere dingen. We missen het lekkere warme weer het meeste van allemaal. Toch hebben we ook zeker Nederlandse dingen gemist! Er zijn altijd dingen wat je mist, waar je ook bent.
Het grote avontuur zit er weer op. Het is allemaal weer super snel voorbij gevlogen. Dit is het laatste verslag over mijn avontuur in Amerika van mijn stage in Walt Disney World. Bedankt voor het lezen en wie weet tot het volgende avontuur! :)

Liefs,
Annelieke